افراد ناسالم به جای کمک به آزادی انتخاب دیگران، در برابر آن می ایستند:
شما به راحتی می توانید رد پای این ویژگی بین فردی را پیدا کنید. کافی است این سوال را از خودتان بپرسید که او در مقابل پاسخ "نه" از طرف من، چه واکنشی نشان می دهد؟
مثال: تعدادی همکار در یک محیط با هم کار می کردند، بعد از کار روزانه با هم شام می خوردند و گفت و گوی دوستانه داشتند. یکی از شب ها که همه برای رفتن به رستوران آماده می شدند، یکی از خانم های متاهل گفت: "من نمی توانم امشب همراه شما بیایم باید در انجام تکالیف فرزندم کمک کنم. هفته ی دیگر شما را می بینم."
یکی دیگر از اعضا در جواب او گفت:"هر طور راحتی." جواب او کمی خنده دار بود و باعث شد چند نفر بخندند. این موضوع آن خانم را ناراحت کرد، ولی آن لحظه چیزی نمی گوید. هفته ی آینده تصمیم می گیرد در مورد آن رنجش صحبت کند و به همکارش می گوید : "می دانم شاید فقط قصد شوخی کردن داشتی، ولی از حرف تو ناراحت هستم. در این هفته به این فکر کردم که اگر نتوانم با شما به رستوران بیایم، پس عضو گروه نیستم". آن مرد از اینکه حرفش باعث دلخوری او شده بود ناراحت شد و گفت: "احتمالا حرفت تا اندازه ای واقعیت داشته باشد. چون خود من وقتی کسی نمی خواهد با من باشد، احساس رها شدگی می کنم و غمگین می شوم و این غم را دوست ندارم؛ آن وقت متلک می گویم". با انجام گفتگو با یکدیگر او مسئولیت رفتارش را پذیرفت و با آگاهی که از رفتار خود به دست آورد، توانست مشکل را حل کند .
رفتار این مرد ابتدا رفتاری ناسالم و بر پایه احساس رهاشدگی بود ولی بعد متوجه آن شد که مدل پاسخ دادنش بدلیل مشکل درک می خودش بوده است و رفتارش را تصحیح کرد. عشق و دوستی واقعی از استقلال شما محافظت می کند.
استقلال، به معنای توانایی محافظت از قلمروی عاطفی و معنوی ما در برابر دیگران یا به سخن دیگر، حفظ حد و مرز ما و دیگران است. در واقع افراد مستقل فقط مسئولیت چیزهایی که به آنها مربوط است، بر عهده دارند. نقطه ی مقابل استقلال"گیر افتادن" است. در این دسته از روابط، یک طرف رابطه خود را در نیازهای طرف مقابل غرق می کند. گیر افتادن به معنای تاکید بر شباهت ها و برحذر بودن از تفاوت هاست. همیشه بهترین نوع روابط، رابطه هایی هستند که دو طرف رابطه پذیرای علایق فردی طرف مقابل باشند. افراد ناسالم به جای مواجه شدن و برخورد با ما، چاپلوسی می کنند: تشخیص این ویژگی نسبت به ویژگی قبلی که برایتان گفته شد، کمی مشکل تر است. زیرا یک فرد ناسالم می تواند کاری کند که شما احساس بسیار خوبی داشته باشید و در مقابل، یک فرد سالم احساس خیلی بدی به شما بدهد. روابط سالم فقط به معنای اعتماد، حمایت و در میان گذاشتن مشکلات نیست، بلکه به معنای حقیقت، درستی و صداقت نیز هست.
فایده ای که از ارتباط با دیگر انسان ها عاید ما می شود، تنها نوازش شدن نیست، بلکه آنان برای باز کردن چشم ما به روی اشتباهات، خودخواهی وانکارهای ما نیز مفید هستند."عشق گاهی به این معنا است که من به خاطر تو در مقابل تو می ایستم". شاید بیان مسائل شخصیتی ما از زبان دیگران، چندان خوشایند نباشد؛ شاید به تصویری که ما از خودمان داریم، خدشه وارد کند یا کمی ما را از جایگاه خودمان دور کند، ولی به ما آسیب نمی زند. انتقادهای دوستانه، ما را از خودتخریبی و اشتباهات کورکورانه محافظت می کند؛ مثل مادری که وسط خیابان شلوغ می پرد و کودک خود را از وسط شلوغی نجات می دهد. انتقاد دوستانه، ما را از رفتن به سوی یک فاجعه باز می دارد.
یک تفاوت اساسی بین انتقاد گران و تحسین کنندگان وجود دارد:
افراد انتقادگر (افراد سالم، نه آنهایی که رفتار انتقادی والد گونه دارند) همیشه از طرف شما با خطر ترک شدن مواجه هستند، ولی باز هم حقیقت را کنار نمی گذارند. آنها داشتن یک رابطه ی آسوده را به خطر می اندازند تا حقیقتی رابه ما گوشزد کنند. از سوی دیگر، تحسین کنندگان، ما را در خواب خوش فوق‌العاده ای غرق می کنند. تا زمانی که شما احساس خوبی دارید، آن ها خوشحال هستند. این بسیار اعتیاد آور تر از دوست داشتن است و اصلا ایمن و سالم نیست. ما نمی‌خواهیم نقش "تحسین و تشویق" را نادیده بگیریم. همه‌ی ما به آنها نیاز داریم، ولی بگذارید که دیگران رفتار و منش شما را تحسین کنند نه کلامتان را. تحسین، تصدیقِ حقیقت است اما آن‌که فقط و فقط تحسین می‌کند، حقیقت را نادیده می گیرد.
نسبت به افرادی که فقط خوبی‌هایتان را به شما گوشزد می کنند، هشیار باشید. آن ها می گویند می‌خواهند "مثبت" باشند. شاید آنقدر شما را دوست ندارند که وقتی با فکر اشتباه و نادرست، به لبه‌ی پرتگاه نزدیک می‌شوید، شما را از اشتباه آگاه کنند؛ حتی اگر شما به شدت به " تذکر" نیاز داشته باشید.
منبع : روابط_سالم????: دکترهنریکلاود ، دکترجانتاون سند
تهیه و تنظیم: علیمردان کیانی و علی ایسفی
